Hepimiz bu Dünya’ya ama isteyerek ama istemeden geldik, yaşıyoruz hayatımızı öyle ya da böyle devam ettirmek zorundayız. Her insan gelecek için birçok hayal kurar. Hayal kurmayan bir insan sanırım yoktur. Mücadele verdiğimiz bu hayatta her zaman güzel bir gelecek hayal ederiz. Her anne ve baba çocuklarının en güzel okullarda okumasını en güzel işlerde çalışmasını, güzel bir evlilik yapmasını rahat bir yaşam sürdürmesini elbette ister en doğal hakkıdır. Ülkemizde binlerce öğrencimiz, çocuklarımız, gençlerimiz okuyup güzel bir gelecek kurmak, için çaba sarf ediyorlar. Ailelerin dişinden tırnağından artırarak ayırdığı eğitim parasıyla, Sınavdan sınava koşturup, bir sürü Dershane, özel ders alarak geleceklerini kurtarma iyi bir iş sahibi olabilme hayaliyle yaşıyorlar. Gelecekte bir işin ucundan tutmak istiyorlar. Ders çalışıyorlar ki ailelerini gururlandıracak işler yapabilsinler. Çalışmak istiyorlar, bunun için çalışıyorlar. Hepsi iyi niyetlerle dolu pırlanta misali, cevher gençlerimiz. Maalesef Ülkemizde açlık sınırı o kadar alt seviyelerde ki bu gençlerimiz, Üniversiteleri bitirseler bile işsiz gezmek zorunda kalıyorlar. Öğrenim hayatlarına maddi zorluklarla devam etmeye çalışan gençler bu süre zarfında gelecek kaygısını akıllarından atamamaktalar. Peki, üniversitelerden mezun olduğu halde iş bulamayan gençlerin içler acısı haline; Çağın vebası, işsizliğe kim çözüm getirecek? Diplomalarını ellerine alıp senelerce atama ya da özel bir kurumda iş bulmayı bekleyen gençleri sıkça görmekteyiz. Daha ileri boyutuna baktığımızda ise atanamayıp iş ayırmaksızın temizlik işlerinde çalışan, meslekleriyle okudukları bölümle hiç alakası olamayan dallarda çalışmaları da çabası. Ülke olarak ortanın çok altına oldukça fakiriz. Her geçen günde fakirleşmekteyiz. Çoğu çocuklar doğdukları anda fakir olarak açıyorlar gözlerini Onlardan önce dünyaya gelenler düzeni böyle kurdu. Çoğu bir iş yapamayacak. Çoğu açlık çekecek, çünkü bazılarının daha fazla yemesi için çoğunluğun hiç yememesi gerekiyor. Büyük heveslerle geleceğe hazırlanan gençlerin hayallerine ulaşması zor görünüyor. Toplum olarak bunu her geçen gün daha da zorlaştırıyoruz. Bu yazımı neden yazıyorum? Uluslararası Tüm Engelliler Yaşlılar Kimsesizler Federasyonu ( UTEF) Genel Başkan Yardımcısıyım, neredeyse her gün 20 kişi iş bulmak için bizlere ziyarete geliyor. Bir kardeşimiz Sosyolojiyi bitirmiş, yanında Açık Öğretimde iki Üniversite daha bitirmiş fakat işsiz. 40 yaşında hayattan bir umudu kalmamış. Gelecek hayali, evlenme çoluk, Çocuk sadece hayal olarak görüyor. İzmir’den bir kardeşimiz telefon ile aradı evde 4 tane engellisi var. Onlara bakmak zorunda lise mezunu iş arıyor, maalesef, bir kızı 50 engelli kas hastası Üniversiteyi bitirmiş, oğlu 56 Üniversite mezunu ne iş olursa, hatta Şehir farkı bile olmadan çalışabileceklerini söylemesi beni derinden etkiledi. Sadece birer örnek Ülkemizin acı gerçeği bir an önce bir çare bulunmalı. Umuyor ve umut ediyorum. Saygı ve sevgilerimle